شیوه درمان آسیب های مزمن
- بیشتر آسیب های مزمن ناشی از استفاده مفرط یا حرکات مکرر هستند. زمانی که این آسیب ها موجب بروز علائم بالینی می شوند، در واقع آسیب ها از مدت ها قبل وجود داشته اند؛ ولی آنقدر شدید نبوده است که علائم بالینی قابل تشخیصی را ایجاد کند.
- اساس درمان در این ورزشکاران استراحت نسبی است. فعالیت آسیب رسان را باید کاهش داد. این کار به آسیب فرصت ترمیم خواهد داد و آسیب بیشتری نیز ایجاد نخواهد شد. معمولاً این کار به معنای استراحت مطلق نیست.
استراحت مطلق از وارد شدن آسیب بیشتر به عضو درگیر جلوگیری خواهد کرد؛ ولی تحریک مکانیکی مورد نیاز برای ترمیم یافتن و قوی شدن عضو را نیز حذف می‌کند؛ بنابراین بهتر است ورزش را با شدت بسیار کمتری ادامه داده، به تدریج تا حد تمرین‌های قبلی و مسابقه افزایش داد. فقط در بعضی از موارد آسیب آنقدر شدید است که قبل از شروع دوباره هر نوع فعالیت ورزشی، به مدتی استراحت مطلق نیاز دارد.
- برای تعیین مقدار فعالیت مجاز، درد بهترین راهنما است. منظور درد در حین تمرین و پس از آن است؛ به عنوان مثال اگر ورزشکار هنوز در دو یک مایل درد دارد، باید تمرین‌های خود را با دو ۱/۲ یا ۱/۳ مایل شروع کند. بیشتر تمرین‌ها باید ۲ تا ۳ بار قبل از افزایش، تکرار شوند. افزایش باید کم به عنوان مثال ۱۵ تا ۲۰ درصد در هر بار باشد هر بار فقط یک متغیر را باید افزایش داد. به طور کلی زمان تمرین، قبل از شدت یا سرعت دادن به آن افزایش می‌یابد. در ابتدا بین تمرین‌ها باید استراحت کافی داده شود. معمولاً این کار با تقسیم کردن روزها به روز تمرین و روز استراحت انجام می‌شود. سپس در طی توانبخشی می‌توان روزها را به تمرین سبک و تمرین شدید تقسیم کرد. آسیب‌های مزمن زمان زیادی برای درمان لازم دارند و شاید تا چند ماه طول بکشد.
- روش های درمانی دیگری را می توان به برنامه استراحت نسبی و بازگشت تدریجی اضافه کرد. داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی می تواند به درمان درد کمک کند. این داروها به طور تجربی نشان داده اند که قادر به فرونشاندن پاسخ التهابی از طریق متوقف کردن تولید پروستاگلاندین ها هستند. تمرین های کششی و توانمندساز باید جزء مکمل برنامه ی توان بخشی را تشکیل دهند. روش های فیزیکی مانند یخ، فراصوت و ماساژ به بهبود آسیب های مزمن کمک می کنند.
- در بعضی آسیب های مزمن مصرف کورتیکواستروئیدها مفید به نظر می رسد. اگر در مواری مانند تاندونیت یا فاسئیت برنامه های قبلی با شکست رو به رو شود، دلیل معقولی برای تزریق موضعی ترکیب های کورتیکواستروئیدی وجود خواهد داشت.
- به علت تاثیر تضعیف کننده ی موقتی استروئیدها، فعالیت های ورزشی را باید کاهش داد و یا حتی حداقل تا 2 هفته پس از تزریق، از انجام فعالیت اجتناب کرد. بیشتر پزشکان استروئیدها را هر 3 تا 4 ماه یکبار بیشتر تزریق نمی کنند. تزریق استروئیدها نباید به طور مستقیم به داخل عضو صدمه دیده صورت گیرد؛ بلکه باید به اطراف آن تزریق شود. احتمالا تزریق مستقیم به داخل تاندون باعث ضعف شدید آن می شود که مربوط به آثار خود استروئید و افزایش فشار ناشی از حجم تزریق شده است. در نهایت، تزریق مستقیم زیر پوستی منجر به نازکی و کاهش رنگ دانه های پوست به طور دائمی می شود که باید از آن اجتناب کرد. برخی از کورتیکواستروئیدها شامل بتامتازون، دگزامتازون، تریامسینولون و متیل پردنیزولون هستند.
- در تعداد محدودی از آسیب های مزمن ممکن است برای شروع ترمیم به عمل جراحی نیاز باشد. ممکن است آسیب های مزمن تاندون به ویژه انواع تاندینوز به هیچ کدام از روش های بالا پاسخ ندهند. در این موارد، قسمت های استحاله شده ی تاندون را به کمک جراحی خارج می کنیم که این کار می تواند منجر به ترمیم آسیب شود.
